Vandaag hoorde ik op omroep Brabant een hartverwarmend bericht over een vrouw en haar paard.De 89-jarige vrouw lijdt aan een een terminale vorm van darmkanker. Een jaar geleden, na de dood van haar man, heeft zij helaas afstand moeten doen van haar hengst Courage, omdat zij niet meer in staat was om voor het dier te zorgen. Ze heeft toen haar paard geschonken aan een dressuurstal, waar verstandelijk gehandicapten het paard mogen berijden.Ze mist haar paard natuurlijk ongelooflijk en nu zij wist niet meer beter te kunnen worden had zij nog maar een grote wens....Courage nog eens te mogen zien en te mogen knuffelen. De zus van de doodzieke vrouw heeft toen in samenwerking met Stichting Ambulancewens haar wens in vervulling doen gaan. Zij is met bed en al naar de stal gereden en daar vond de hereniging plaats. Courage herkende haar onmiddellijk en de twee konden geen genoeg van elkaar krijgen.Ze wilde maar niet stoppen met aaien. Wat een ongelooflijk hartverwarmend weerzien. Eenmaal terug in het ziekenhuis sprak de vrouw de volgende woorden: " Ik ben zo gelukkig dat ik afscheid heb kunnen nemen van mijn lieve paard. Nu ben ik klaar om dood te gaan."

In de afgelopen oudejaarsnacht ben ik geschrokken van de angst die een dier kan hebben voor vuurwerk. Ik was thuis met Lizzie en Buddy, mijn twee eigen honden, plus de twee honden van mijn dochter. Uitgezonderd Buddy, die bij ons geboren is, zijn het drie honden met een vervelend verleden. Twee ervan komen oorspronkelijk uit Spanje en de ander is afkomstig uit Moskou. Daar hebben die honden het slecht......echt ongelooflijk!! Ze zitten daar met vierduizend honden in een asiel bij temperaturen van min veertig. Mila is een teefje van ongeveer zeven jaar en is vorig jaar januari bij ons gekomen. Ze is heel bang geweest en we hebben uiteindelijk haar vertrouwen kunnen winnen. Nou zijn mijn eigen honden niet echt bang voor onweer of ander geknal. Lizzie is heel stabiel en blijft onder alle omstandigheden rustig. Buddy en Timo zijn wel alerter en ietwat onrustiger maar dat staat niet in verhouding tot het gedrag dat Mila vertoonde. Ik heb nog nooit zo'n bange hond gezien. Ze huilde zo'n echte diepe oerhuil, als een klein wolfje. Ze hijgde, bibberde, verstopte zich overal onder en achter en wilde maar vluchten. Het was bizar en tegelijkertijd te triest voor woorden. Toen het rond een uur of een wat rustiger werd bleef ze nog de rest van de nacht bibberend en hijgend onder de tafel zitten. Pas in de loop van de ochtend kalmeerde ze. Ik ben er oprecht van geschrokken. En nu kwam het ineens zo bij me binnen dat dieren in oorlogsgebieden dit dus ook meemaken. Hoe afschuwelijk om te zien hoe zo'n dier lijdt onder zijn die angst. En daar zijn het bovendien ook nog vaak zwerfhonden die geen mensen hebben die ze gerust kunnen stellen. En die vogels in de oudejaarsnacht, en buitenlopende katten, en dieren die door hun angst ontsnapt zijn en bang ergens loslopen....Daar moest ik nou heel de tijd aan denken toen ik dat hondje zo ongelooflijk angstig zag. Zo zielig toch??? Wat doen wij mensen dieren toch veel leed aan, terwijl zij ons alleen maar liefde en dankbaarheid geven.Mijn wens voor het nieuwe jaar? Weg met de bio industrie, stop met de bonthandel, stop met die gruwelijke dierproeven, weg met alle dierenleed. Ik wens iedereen een gezond, gelukkig en vooral diervriendelijk 2015!