"Iedere hond verdient een baasje, Maar niet ieder baasje verdient een hond". Deze uitspraak zag ik afgelopen week voorbij komen op Facebook. En ik vind hem zo waar! Ik zie helaas zoveel mensen/baasjes die een hond hebben maar die er ondanks hun goede bedoelingen , verkeerd mee omgaan. Bijvoorbeeld een aandoenlijk  ondeugend hondje met een blafband. Laat ik voorop stellen dat ik ernstig tegen het gebruik van dit soort (hulp) middelen ben! Maar mensen lopen heel trots naast hun hondje dat zich in hun ogen nu voorbeeldig gedraagt. "Ja, je ziet het wel he, Brammetje is nu wel rustig." Ja, ik zie inderdaad een rustige Brammetje. Maar ik zie ook een angstige, beetje in elkaar gedoken hondje dat zich feitelijk niet meer normaal durft te bewegen. Bang voor die enge schokken in zijn nek waar hij helemaal niks van begrijpt...!!?? Hij blaft gewoon, hij wil het baasje gewoon iets duidelijk maken. Hij doet wat alle honden soms doen...blaffen. En dat mag niet van het baasje. Stel je voor dat bij jou thuis de bel gaat en tegen je huisgenoten zegt: "Hoor, er wordt gebeld, er is iemand." En je krijgt meteen een ongelooflijke stroomschok. Of je partner of je kind komt thuis en je wil hem of haar begroeten en hup..weer een schok. Eigenlijk telkens wanneer je je mond opendoet om iets te zeggen krijg je zo'n akelige schok. Als je bandje af is kun je weer gewoon praten. Maar wat gebeurt er? Zodra je weer iets wil zeggen omdat je blij of opgewonden bent krijg je onmiddellijk weer dat enge ding om je nek en die rottige stroomschokken. Hoe zou jij je voelen???? En iedere keer als jij die stroom voelt reageert je omgeving opgewonden en blij. "Ja kijk , het helpt! ze houdt haar mond dicht, geweldig." zou jij het begrijpen??? Natuurlijk niet. Je doet namelijk niks kwaads. Je doet iets wat natuurlijk is en daarvoor wordt je gestraft met een rotgevoel. Triest toch? Maar men doet het wel bij honden en vindt dat "het probleem" zo heel goed opgelost is. zo zielig!   En dan iets anders wat ik om me heen zie en hoor. Mensen die altijd schreeuwen tegen hun hond. "ZIT" "BLIJF" "KOM HIER" en erger nog..de baasjes die hun hond schoppen en slaan. Heb je ooit honden zien schoppen en slaan naar elkaar? Nee dus. Honden zijn juist conflictvermijdend onder elkaar. Door middel van hun lichaamstaal laten zij zien hoe zij zich voelen. Een (roedel) leider straalt altijd rust uit. Als jij dus opgewonden gaat staan schreeuwen begrijpt je hond er niets meer van. Hij schrikt eerder van je dan dat je respect afdwingt. Toch vinden mensen die zich"schuldig" maken aan bovenstaande zichzelf opperbeste baasjes die wel weten hoe het hoort. Arme honden. Want een hond zit er niet op te wachten uitsluitend gedrild of gestraft te worden.Voor dingen die hij of niet doet of niet begrijpt. Honden snappen geen mensentaal en mensen begrijpen de hondentaal niet. We kunnen dat wel van elkaar leren door ons meer in het wezen van de hond te verdiepen.Je hoeft je niet altijd zo "bazig" te gedragen. Een hond heeft behoefte aan een leider. Een leider die hij kan vertrouwen en die hem veiligheid biedt. En...niet te vergeten genegenheid toont. Een hond is altijd zo trouw. Ze houden van je om wie je bent of beter gezegd...ze houden van je "ondanks wie je bent!!!"

NB: kijk bijvoorbeeld even bij de pagina "filmpjes". Dat gaat ook over hondentrouw, heel mooi!

Weet je, wanneer mensen mij vragen om hun dier te "lezen", ben ik telkens net zo nieuwsgierig als zij. Net alsof ik aan een nieuw spannend boek ga beginnen. Wat zou hij of zij mij straks allemaal willen vertellen??? Zo nu en dan ontstaan er ontroerende processen. Het ene dier waarmee ik contact maak raakt me nu eenmaal meer dan het andere, zo werkt dat gewoon. Soms zijn er de prachtigste verhalen bij. Ik schrijf ze hier zelden op omdat ik het te privacy gevoelig vind. Afgelopen week deed ik voor iemand een consult voor haar paard. Het bleek, gaandeweg het gesprek, een heel bijzonder en spiritueel dier te zijn. Het was een nieuwsgierig, energiek en enthousiast paard. Hij was veertien jaar, maar nog heel erg jong in zijn hoofd. Maar van het puntje van zijn lange paardenstaart tot aan het puntje van zijn lieve zachte neus zat hij vol met stress in zijn grote lijf. Dit prachtige dier was door geen van zijn vorige eigenaren ooit echt goed begrepen en daardoor totaal verkeerd behandeld! Dit paard is van nature superbraaf, alleen ook superenthousiast. Maar met al zijn drukke gedoe heeft hij totaal geen kwaad in de zin. Hij is gewoon hyper omdat hij het allemaal reuzeleuk en spannend vindt. Zijn enthousiaste gedrag is altijd verkeerd geintepreteerd en hard en helemaal fout afgestraft, waardoor hij erg onzeker en gestresst is geworden. Gelukkig heeft zijn nieuwe eigenaar hier alle begrip voor. Zij heeft ongelooflijk veel geduld met hem en hij vertrouwt haar honderd procent. Zij leidt hem met zachte hand opnieuw de wereld in.....Ik vond dit zo'n bijzonder consult dat ik dit keer graag hier wil delen.

Oeps, lang geleden dat ik geschreven heb!!! Te lang, veel te lang. Niet dat ik geen inspiratie heb, o nee. Inspiratie genoeg zelfs. Er gebeurt hier altijd van alles met alle dieren om me heen. Nee, het is meer dat ik dan zelf geblokkeerd ben. Ik zou dan graag willen schrijven over de leuke, lieve en ontroerende dingen die ik meemaak met de dieren hier. En over de manier waarop ze mij telkens weer verwonderen. Maar dan word ik zo overspoeld door alle pijn , alle verdriet en leed wat mensen dieren aandoen.....daar moet ik dan steeds aandenken. Dat houdt me bezig en dat beheerst mn gedachten. En dan kan ik alleen maar droevige en trieste verhalen schrijven en dat wil ik niet bij voortduring.Zo af en toe wil ik wel zo'n verhaal delen maar soms ben ik zo somber dat ik liever even helemaal niet schrijf. Zo was het dus de afgelopen periode. Nu over tot de orde van de dag. Vandaag de eerste dag met tropische temperaturen. Alle honden en katten liggen lekker binnen in huis waar het gelukkig koel is. Het is nu half vier en buiten 32 graden, om te smelten! Vanmorgen rond een uur of elf was ik even in het dorp en was het al behoorlijk warm. Er was op de parkeerplaats helaas geen plaatsje meer in de schaduw. Dus toen ik na een half uurtje terugkwam in mijn auto was het al gewoon een oven!!!!! Om te stikken.....En stikken, dat kunnen we ook met onze honden doen als we die met zulk weer achterlaten in de auto. Ook al laat je een raampje een stukje open, de temperatuur kan zo snel oplopen dat je hond stikt. Met klem vraag ik hierbij "laat geen honden achter in je auto met warm weer!!!!" Laten we er alsjeblieft met zn allen op letten en   andere mensen er op attenderen. En kijk goed rond op parkeerplaatsen in de zon of er niet toch een hond in een auto is achtergelaten. En zie je dat, probeer het dier dan zo snel mogelijk te bevrijden. Helaas gebeurt het nog te vaak. Zo, en nu nog verder genieten in de schaduw met een heerlijk glas koud water.Prettige dag en .....hou het hoofd en onze viervoeters koel!!

Ondanks de regen vandaag zijn de eksters rondom mijn huis druk in de weer. Ze zijn hard bezig met de bouw van hun nest. Vanaf mijn werkplek heb ik een prachtig zicht op de boom waarin ze bezig zijn met hun werkzaamheden. Het werk vordert gestaag, ze vliegen af en aan met twijgen in hun snavel, ware bouwvakkers zijn het momenteel. Nog maar een paar weken geleden maakten ze een paar keer per dag enorme herrie hier in de tuin. Ze waren op zoek naar een goede partner. Hele vrijgezellenfeesten hielden ze  met hun pronkgedrag, allemaal op zoek naar een sterke vrouw om mee verder te gaan. Inmiddels schijnen de meeste die nu gevonden te hebben want de rust is weergekeerd. Als je ze goed bekijkt zijn het prachtige vogels. Ze lijken zwart-wit, maar als je goed kijkt behelst hun verenpak veel meer dan dat. Diepblauw, glanzend groen,soms zelf met een goudachtige gloed! Het is een ondergewaardeerde vogel. Veel mensen mopperen op de eksters omdat ze vinden dat hij de kleine vogels verjaagt. Maar in de natuur werkt het heel zuiver. De populatie roofvogels hangt af van hun prooi. Als er veel mezen zijn is het aantal roofvogels groot. Als er weinig roofvogels zijn , zijn er ook minder mezen. Wist je trouwens dat eksters hele intelligente vogels zijn? Zij kunnen zichzelf herkennen in de spiegel......!!!!!                                     Hoe de meeste mensen over de ekster denken, zegt meer over ons mensen zelf......

Afgelopen maand niks geschreven. Niet omdat ik dat dan niet wil, maar omdat ik dat dan niet kan. Afgelopen weken had ik teveel verdriet en dat blokkeert mij om te schrijven. Verdriet om al het leed wat mensen dieren aandoen. Wat dat betreft is Facebook geen goed medium voor mij, want ik zie dagelijks zoveel ellende en dierenleed voorbij komen!!! Bijvoorbeeld van de Anti Dierproeven Coalitie,wat heb ik een respect voor deze mensen die zich hier met hart en ziel voor inzetten. Voor het leed dat dagelijks dieren wordt aangedaan in laboratoria: labradors, beagles, konijnen, vogeltjes enz. enz.Te gruwelijk en schandalig voor woorden. En dan de dieren uit de bio industrie, ook zo afschuwelijk en in en in zielig. En de dieren uit oorlogsgebieden en.. en.. en..Zo kan ik door blijven gaan. En dat komt bij mij heel hard binnen en soms heb ik er heel veel moeite mee om dat van me af te zetten. En ik heb het er helemaal ongelooflijk moeilijk mee als het dierenleed als het ware op mijn stoep zit.Zeer regelmatig vang ik hier honden op. Soms als tijdelijk adoptiegezin voor een stichting, soms voor mensen die tijdelijk even niet voor hun dier kunnen zorgen vanwege vakantie of vanwege, dikwijls vervelende, prive-omstandigheden. De honden worden hier onderdeel van de roedel. In het begin soms een beetje onwennig, maar heel snel zijn ze helemaal opgenomen in de groep.Maar dan....... Dan komt het onvermijdelijke moment dat ik ze moet laten gaan. Loslaten noemen we dat.......maar hoe kan ik loslaten waar ik zoveel van ben gaan houden? Honden die hier op zielsniveau geschonden aankomen. Die mij ,aanvankelijk heel voorzichtig, maar tenslotte onvoorwaardelijk hun volle vertrouwen schenken. Ik zie het verdriet in hun ogen, ik voel de pijn in hun lijf op het moment dat ik ze weer terug moet geven aan de mensen bij wie ze horen. Mensen die ze niet willens en wetens kwaad doen, maar die het met zichzelf zo moeilijk hebben dat er helemaal geen ruimte is voor deze dieren. Misschien maak ik het allemaal te ingewikkeld, maar ik kan daar moeilijk mee omgaan. Zo, toch voelt het goed dat ik dit heb kunnen delen. En nu ga ik weer veel schrijven van zoooooveel leuke dierendingen die ik meemaak. Over het eekhoorntje dagelijks voor mn raam,  over Buddy de bankhanger, over Molly, de wijze oude kat, over alles weer. Maar eerst nog loslaten straks......