Vanochtend las ik in de krant het bericht over de herder Bor. Bor zit al meer dan een jaar in het asiel en er heeft zich in dat jaar nog nooit iemand gemeld voor hem. Nu blijkt volgens de asielmedewerkers dat Bor binnen dit jaar erg ongelukkig is geworden. Het asielleven heeft hem allesbehalve goed gedaan. En wel zo erg dat men zelfs besloot om Bor dan maar te verlossen van zijn ellendige bestaan door hem in te laten slapen. En op deze manier een einde te maken aan zijn treurig en uitzichtloos bestaan. Deze mededeling vanuit het asiel heeft voor zoveel commotie gezorgd dat de mensen van het bewuste asiel zelfs met de dood bedreigd  zijn......! Hoe erg is dat? Ik ga ervan uit dat de medewerkers hier goed over nagedacht hebben en niet zomaar een lichtvaardig besluit hebben genomen. Zij hebben deze arme hond een jaar lang begeleid en steeds ongelukkiger zien worden.  Het is triest en erg om dit aan te moeten zien. Zo erg dus dat een pijnloze dood hen zelfs beter leek dan dit dier dagelijks te moeten zien lijden. Maar.........het verhaal krijgt gelukkig een positieve wending!  Door alle ophef rondom Bor zijn er nu zelfs meerdere mensen die Bor graag willen adopteren en hem met liefde nog weer een kans willen geven op een gelukkig bestaan. Zo is alles , en met name Bor, op zijn pootjes terecht gekomen. 

Word je ineens gebeld door de redactie van SBS6. Deze eer viel mij afgelopen woensdag ten deel. Of ik bekend was met het progamma Utopia. Ja dat ben ik wel, maar ik ben geen volger. En dan word ik gevraagd of ik daar naar de geit van een van de bewoners wil kijken. De bewuste bewoner heeft twee geiten, waarvan er een erg schuw schijnt te zijn. En of ik zou kunnen kijken wat er met het dier aan de hand is ? Ja, dat kan ik wel natuurlijk. Maar of ik dat ook wil? Ik word door het telefoontje enigszins overvallen, dus ik vraag even bedenktijd en beloof hen zo spoedig mogelijk terug te bellen. In eerste instantie ben ik euforisch! Hoe leuk is dat? Ik word uitgenodigd voor de televisie, als dierentolk! Maar dan denk ik: "Wil ik wel bekend worden via dit progamma?" Mijn ervaring is dat er jammergenoeg nog maar al te vaak lachend en spottend gereageerd wordt op mijn werk.Ik wil graag naar buiten brengen dat het helemaal geen hocus pocus is en dat mens en dier er veel baat bij kunnen hebben. Maar of het merendeel van de kijkers van Utopia nou serieus geinteresseerd is in de belevenissen van een dierentolk? Ik ben bang van niet. En of ik ze dan in de paar minuten zendtijd die ik toebedeeld krijg zal kunnen overtuigen van mijn goede intenties? Ik denk niet dat dit mijn doelgroep is. En ik besluit te bedanken voor de eer. Lieve mensen van de redactie, bedankt voor jullie uitnodiging en veel succes met jullie progamma. Het was een bijzondere ervaring....... 

Grappige hazen.

Vanochtend beleefde ik toch zoiets grappigs! Ik liep langs een weiland met redelijk hoog gras. Plots zag ik hopla....twee oren boven het gras uitkomen. En een eindje verderop...hupsakee...weer twee oren erboven uit. En ineens...tsjoep..nog eens twee lange oren. Het was zo komisch wat er gebeurde! Het leek wel een animatiefilmpje wat ze maakten. Het was te leuk! Zo tsjop tsjop tsjop...al die hazenoren "twee voor twee" boven dat hoge gras uit. Ik stond daar in mijn eentje gewoon hardop te lachen. De honden, die een eind verderop op het pad aan het spelen waren, kwamen op me afgerend.Ze dachten waarschijnlijk dat ik ze riep. Ik heb ze wel meteen aangelijnd voordat de langoren het hazenpad moesten kiezen. Toen ik nog omkeek was er niets meer te zien. Alle oortjes plat. En weer gewoon een weiland vol met gras. Wat was dat lollig om mee te maken.

In de boom naast mijn huis wonen twee duiven. Iedere avond zie ik ze samen zitten. Dicht tegen elkaar aan. Hun zwarte contouren afgetekend tegen de avondschemer. 's Ochtends wekken ze mij met hun zachte gekoer. En wanneer ik mijn gordijnen openschuif zitten ze nog steeds zo lief naast elkaar. Ze poetsen elkaars veren op en duwen hun snavels tegen elkaar. Zo aandoenlijk....En zo trouw vind ik. Ze wonen daar al heel de winter. Het is geen spannend of indrukwekkend verhaal wat ik hier opschrijf, dat weet ik. Maar het is zo'n mooi dagelijks stukje van mijn leven dat ik het hier graag met jullie wil delen. Ik ben gewoon een beetje van die twee gaan houden.....

Afgelopen winter had ik hier een huismuis. Ik werk altijd aan de eetbar in de keuken op mijn computer. Op een avond zie ik vanuit mijn ooghoeken ineens iets bewegen op het aanrecht. En ja....daar zat een muisje. Hij was totaal niet bang en liep op zijn gemak over de aanrecht alles te besnuffelen. De honden snurkten allemaal gewoon door op hun kussens en in hun manden.Ja ik weet het. Het is niet goed , het is ongezond, en als je er een ziet dan heb je er veel meer. Ja dat weet ik allemaal. maar ik vind het wel een aandoenlijk gezicht zo'n klein beestje. Enfin, vanaf dat moment kwam mijn muis regelmatig buurten. En omdat ik hem niets deed werd hij steeds vrijer. Ik besloot hem te vangen. Ik kocht in de dierenwinkel een muisvriendelijke val. Een soort mini hondenbenchje waarvan het klepje dichtslaat. Ik plaatste het valletje op de aanrecht en wachtte tot Piep zou komen. Dat het zo makkelijk zou gaan had ik niet verwacht. Hij wandelde er zo in. Ik bracht hem naar buiten. Ik voelde me zo schuldig...hij keek me zo benauwd aan met zijn zwarte kraaloogjes. Ik liet hem een eindje verderop buiten en zei tegen hem dat daar de plaats voor muizen was. Maar.......de volgende avond.....wie trippelt daar over mijn aanrecht???? Piep!! Ik de val weer klaar gezet. Piep er weer in en weer naar buiten. Je kunt het geloven of niet, maar zo heb ik het vijf keer gedaan. Piep kwam telkens terug en tippelde telkens weer vrolijk zijn kooitje in. En na de vijfde keer bleef hij weg. Ik miste hem bijna. Tot een paar weken later. Ik zit in de kamer en zie ineens iets over de keukenvloer lopen. PIEP! Maar zo langzaam en zo triest. Ik denk dat Piep bij de buren niet zo gastvrij ontvangen is als bij mij en zich tegoed heeft gedaan aan muizengif. Hij was zo ziek. Ik vond het zo zielig. Maar dat ben ik dan weer. In plaats van hem door hard te knijpen of iets degelijks  uit zijn lijden te verlossen, wikkel ik hem in een theedoek en leg hem buiten in een bloempot om te sterven. Arme muis, arme Piep. Hij ligt begraven in de tuin. Achter het keukenraam.